Het verhaal van Noah
In 2010 werd Noah, nu 12 jaar, erg ziek. Het bleek acute lymfatische leukemie. Na twee jaar was de behandeling klaar en werd Noah langzaam aan de oude. Haar vader, Diederik, vertelt over deze periode.
Van waterpokken naar kanker
In januari 2010 (Noah was toen net 1) kreeg ze de waterpokken. Nadat deze weer over waren, bleef ze maar moe, futloos, hangerig, zag ze steeds erg wit en kreeg ze last van infecties. In overleg met de huisarts probeerden we een aantal antibioticakuurtjes, maar dat hielp helaas niet.
Uiteindelijk zijn we zelfs in het ziekenhuis terecht gekomen. Daar bleek ze een hemoglobinegehalte te hebben van slechts 2.2 millimolen per liter. Hemoglobine is verantwoordelijk voor het zuurstoftransport in het bloed. Een gemiddeld kind heeft een hemoglobinegehalte van 6 tot 10 millimolen per liter. Een score van 2.2 is dus veel te laag.
Na meerdere onderzoeken en een beenmergpunctie (waarbij gelijk een 1e kuur is toegediend) hoorden we dat ons kleine meisje kanker had. Het bleek te gaan om acute lymfatische leukemie. Je wereld stort dan in, de rest is dan totaal niet belangrijk meer… Zo’n klein, lief meisje hoort niet ziek te worden, dat kan helemaal niet. Maar toch is het zo…
Gelukkig zijn we goed opgevangen, zowel in het ziekenhuis als door onze familie en vrienden. Op zulke momenten blijkt maar weer hoe belangrijk dat is.
Behandeling
Uiteindelijk werd bekend dat ze een traject van 2 jaar lang moest ondergaan. Hierbij hoorden verschillende soorten medicijnen, maar ook beenmergpuncties, operaties, een neussonde en allerlei onderzoeken.
Uiteraard was dit erg vervelend, maar gelukkig werd Noah al snel de beste maatjes met het personeel in het ziekenhuis. Toen ze weer opnieuw kon lopen (door de medicijnen ging dat niet meer) vloog ze al snel na binnenkomst de zusters in de armen!
Kinderen zijn ook echt heel taai. Ondanks alle vervelende gebeurtenissen, kwam al snel de vrolijke aard van ons prachtige meisje weer naar boven.
Kinderen zijn ook echt heel taai. Ondanks alle vervelende gebeurtenissen, kwam al snel de vrolijke aard van ons prachtige meisje weer naar boven.
Diederik
We zijn en blijven positief
Nu gaat het gelukkig weer goed met Noah. We gaan nu 1x per jaar naar het Prinses Máxima Centrum voor controle en tot nu toe ziet het er gelukkig steeds goed uit. Hier zijn we uiteraard heel blij mee en dankbaar voor! We weten hoe het is om een kind te hebben wat (heel) ziek is, dat gun je niemand. Door deze ervaring zijn we dichter naar elkaar gekomen als gezin en ook in onze relatie met God zijn we gesterkt. Uiteraard weten we maar al te goed dat het zo kan veranderen, maar we zijn en blijven positief.
Schaats voor KiKa
Kinderen horen geen kanker te krijgen. Helaas gebeurt het toch en uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk het werk van KiKa is. Daarom doe ik dit jaar voor de tweede keer mee aan Schaats voor KiKa. Op deze manier kan ik hier (hoe klein misschien ook) mijn steentje aan bijdragen. Ook vind ik het leuk om mezelf een sportieve uitdaging te geven!
Mijn omgeving reageerde heel positief op het feit dat ik meedoe met Schaats voor KiKa. Iedereen heeft wel ergens een binding met (iemand met) kanker en dan zeker bij kinderen merk je heel snel betrokkenheid bij dergelijke acties.
Toen ik voor de 1e keer meeging, zag ik er best een beetje tegenop, maar ik kwam erachter dat het echt goed te doen is. Natuurlijk word je moe en gaat het op een gegeven moment pijn doen, maar door alle steun en het idee van de actie haal je hoe dan ook de finish!
Natuurlijk moet je van tevoren genoeg trainen. Ik zit bijvoorbeeld regelmatig op de fiets. Ook probeerde ik te skeeleren, maar dat is niet mijn ding… Verder hoop ik, zodra het weer kan, de ijsbanen op te gaan om te trainen.
