Het verhaal van Melissa
"4 februari 2015, de dag dat mijn oorlog tegen het monster, dat ze kanker noemen, begon.” Melissa Kremer is op 25-jarige leeftijd overleden aan leukemie. Haar moeder, Karlien, vertelt haar verhaal.
Levensbedreigende ziekte
In februari 2015 kreeg Melissa de diagnose bloedkanker: acute lymfatische leukemie. Dat is een levensbedreigende ziekte van het beenmerg waarbij kwaadaardige cellen ongecontroleerd gaan groeien. Een traject van drie jaar aan behandelingen werd gestart en begon direct met een opname van zes weken, waarin ze intensief behandeld werd met meerdere chemokuren en medicijnen. Na deze eerste fase volgde een lang vervolgtraject dat bestaat uit meerdere chemotherapie behandelingen. Helaas kon ze, vanwege haar lever, dit traject niet afmaken. Een stamceltransplantatie was ook geen optie vanwege haar botontkalking. Dat zou meteen haar dood betekenen. Van de drie jaar heeft ze uiteindelijk anderhalf jaar aan behandelingen afgemaakt. Daarna kwam ze telkens voor controle terug.
Eerst dachten we dat het nog wel goed zou komen, maar de complicaties die ze soms had waren beangstigend. We waren elke dag bij haar in het ziekenhuis. Zo had ze altijd mensen om zich heen. Wanneer ik na zo'n dag met de trein naar huis ging, zag ik vaak andere meiden van ongeveer dezelfde leeftijd als Melissa lachen. Dat was lastig. Ik dacht dan vooral: 'waarom Melissa?'. Het zien van jouw eigen kind dat ziek is. Dat doet zoveel pijn.
Gebroken hart
Melissa moest door haar behandelingen stoppen met de opleiding Verpleegkunde. Toen haar behandelingen klaar waren, twijfelde ze vervolgens vijf jaar lang, maar nam ze toch de stap om weer te gaan studeren. Het was haar passie om verpleegkundige te worden. Melissa vond het erg fijn als ze ervoor kon zorgen dat mensen zich beter voelen. Ze had zich in februari aangemeld voor de opleiding. Helaas kreeg ze begin april slecht nieuws. De kanker was terug. Deze keer kon ze enkel levensverlengend worden behandeld.
Dit nare nieuws heeft heel veel impact gehad op zowel Melissa als haar familie. Wanneer je het te horen krijgt, is het net of je in een nachtmerrie zit. Je wil alleen maar wakker worden. Maar nee, dat gaat helaas niet. Je hoort het wel, maar je gelooft het niet. Hoe ziek ze ook was, Melissa had zo'n strijdlust dat je daar automatisch in meegaat.
Hoe ziek ze ook was, Melissa had zo'n strijdlust dat je daar automatisch in meegaat.
Karlien
Het drong pas echt tot mij door toen we een spelletje speelden. We moesten met muziek meezingen en grapjes maken. Op een gegeven moment kon Melissa dat niet meer. Toen kreeg ik de klap. Een aanval van verdriet. Tot dat exacte moment geloofde ik niet dat je het gevoel kan hebben dat je hart daadwerkelijk breekt. Maar het is helaas waar. Ik voel dit nog elke dag.
Behandeling
De tweede keer was de behandeling heel anders. Deze was er nu niet meer op gericht om haar beter te maken maar enkel om haar meer tijd te geven (en de pijn te verlichten). Ze kreeg chemotherapie via een infuus of in tabletvorm. De artsen lieten Melissa meebeslissen in hoe zij het liefst behandeld wilde worden. Ze waren erg lief en meegaand met Melissa. We konden ze altijd bellen! Ik heb nog steeds contact met hen.
Voor Melissa was opgeven absoluut geen optie, maar helaas werden de chemopillen te veel voor haar lichaam. Haar slokdarm was op een gegeven moment helemaal kapot. Ze moest ermee stopen. Toen ging het allemaal heel snel.
Mijn kwaadbloed
Via haar blog en haar Instagrampagina nam Melissa je mee in haar oorlog tegen de ziekte. Ze deelde daar de lastige en emotionele momenten, maar ook de mooie momenten.
"4 februari 2015, de dag dat mijn oorlog tegen het monster, dat ze kanker noemen, begon.” - Melissa
Daar komt haar innerlijk ook sterk naar voren. De enorme vechtlust komt in vrijwel elk bericht naar voren. Op geen enkele manier zou zij zich overgeven. Daarnaast was Melissa een heel zorgzaam meisje, al helemaal voor haar broertje en mij. Ze deed alles om nog maar een dag bij ons te zijn, hoe ziek ze ook was.
4 februari 2015, de dag dat mijn oorlog tegen het monster, dat ze kanker noemen, begon.
Melissa
Melissa mocht iedereen. Ze was lief, zachtaardig, grappig, meelevend en stond altijd voor iedereen klaar. Hoe ziek ze ook was. Ze probeerde mensen duidelijk te maken dat hoe donker de dagen ook zijn, er is altijd een lichtpuntje te vinden. Dat was heel inspirerend voor velen. Ze hielp met haar teksten heel veel lezers en volgers door een nare periode heen. Melissa heeft zelf nooit geweten dat ze zoveel impact op mensen had. Toen ze overleed, kwamen enorm veel kaarten binnen van mensen die ze heeft geholpen.
Lichtpuntjes
Melissa was niet alleen mijn dochter, maar ook mijn vriendin, we deden alles samen. Ik mis haar kaartjes elke ochtend, haar woorden, hoe trots ze op mij was en hoeveel ze van me hield. Ik ben super trots op haar; hoe ze heeft gevochten, hoeveel mensen ze inspireerde en de publicatie van haar boek “Mijn Kwaadbloed”. En dat allemaal in de laatste periode van haar leven.
Voordat ze overleed, had Melissa samen met Jamie Kames een mooi idee: shirts laten maken met lichtpuntjes erop. Melissa bracht haar volgers op Instagram namelijk zoveel lichtpuntjes. Helaas was ze te druk met haar boek. Het werd haar iets te veel.
Karlien zette de actie na het overlijden van Melissa door. Ze laat shirts maken met lichtpuntjes om zo Melissa en haar positieve instelling te eren. Daar reageerde iedereen heel positief op. Melissa's volgers dragen de shirts met trots.
Melissa was altijd bang om vergeten te worden. Maar op deze manier zal ze dat nooit. Iedereen draagt haar nu altijd bij zich.
Wil jij hieraan bijdragen? Klik dan hier om een shirt aan te schaffen.
