Dagboek van Anne
Een verhaal over kinderkanker
In september 2019 verandert het leven van Anne (49) en haar zoon Lukas (15) compleet. Al een tijdje heeft Lukas een bultje op zijn hoofd. In eerste instantie lijkt het onschuldig. Maar wanneer er een bult in zijn hals bijkomt, slaat de arts alarm. Lukas heeft een B-cellymfoom, de meest voorkomende vorm van non-hodgkinlymfoom. Hij wordt met spoed opgenomen in het Prinses Máxima Centrum. Anne deelt haar verhaal.
Augustus 2019
Lukas heeft een geweldige reis gehad in Thailand. Ik ben blij voor hem en geniet van zijn verhalen. Hij ziet er goed uit. Toch maak ik me zorgen: het bultje op zijn hoofd is gegroeid. Het zit er al een tijdje. Voor de zekerheid laten we het controleren bij de huisarts. Die zegt dat het een vetbultje is. We worden doorverwezen naar de plastisch chirurg.
September 2019
We hebben een super goede band en kunnen veel lachen. Onderweg naar de plastisch chirurg plagen we elkaar. Lukas lijkt zich geen zorgen te maken. Maar sinds vorige week zit er ook een bult in zijn nek. Het zit me niet lekker. De plastisch chirurg schrikt wanneer zij de bulten ziet. Er is verder onderzoek nodig. Hier hadden we niet op gerekend. We lachen het weg.
Een dag later, woensdag, wordt er al vervolgonderzoek gedaan. Als ik Lukas op de behandeltafel zie liggen in zijn blote bast, besef ik me dat het foute boel kan zijn. Daar moet ik maar niet te veel bij stilstaan. Het onderzoek verloopt goed. Vrijdag moeten we langskomen voor de uitslag.
Vrijdagochtend gaat plots mijn telefoon. Ik schrik, het is de arts. We moeten direct komen en worden dezelfde dag nog doorverwezen naar het Prinses Máxima Centrum. Daar vraag ik tot drie keer toe aan de oncoloog of het toch nog mogelijk is dat Lukas geen kanker heeft. Hij zegt drie keer rustig dat hij daar niet meer vanuit gaat. Lukas moet blijven en zaterdagmiddag krijgen we het nieuws. Lukas heeft echt kanker.
Ik heb er geen woorden voor. Op dinsdag waren we nog bij de plastisch chirurg, en nu, op zaterdag zitten we samen in het ziekenhuis. Het voelt onwerkelijk. Lukas heeft B-cellymfoom. De toekomst voelt opeens heel onzeker. Ik vraag me af wat hem allemaal te wachten staat.
September 2019 – april 2020
De intensieve behandeling start meteen. Lukas gaat beter worden. Dat weet ik zeker. Maar het is moeilijk om te zien dat je altijd gezonde zoon opeens heel ziek is. Hij is enorm verzwakt, moet veel overgeven, heeft enorme hoofdpijnen en zijn haar valt uit. Inmiddels is hij bijna kaal. Samen besluiten we de rest van zijn haar af te scheren.
Gelukkig kan én mag ik er voor hem zijn. Hij geeft aan dat hij me nodig heeft. We liggen uren samen, hand in hand in bed of op de bank. Kijken filmpjes en lachen met elkaar.
April 2020 – oktober 2021
De laatste fase van de behandeling gaat van start. Lukas krijgt vanaf nu chemopillen. Het lijkt beter met hem te gaan. We hebben een fijne zomer. Maar naarmate hij de pillen langer slikt zie ik hem weer achteruitgaan. Hij heeft het zwaar, zijn lichaam is op. Het is verschrikkelijk om te zien. Gelukkig is het eind van de behandeling in zicht. We tellen de dagen af.
In oktober krijgen we heel goed nieuws. Lukas mag stoppen met de pillen! De opluchting is enorm. Na twee jaar is de behandeling eindelijk klaar! We vieren het met vrienden en familie op het strand. Ik ben zo trots op hem.
September 2024
Het is heftig om terug te denken aan alles wat Lukas heeft moeten ondergaan. Het zijn moeilijke jaren geweest. We zijn nu drie jaar verder en het gaat goed met Lukas. Hij heeft zijn havodiploma op zak, studeert bestuur en organisatiewetenschappen en heeft een leuk vriendinnetje.
In het ziekenhuis met Lukas heb ik zo veel ellende gezien. Dat is hartverscheurend en gun je niemand. De behandeling voor kinderen met kanker moet echt beter. Daarom ga ik mee met Schaats voor KiKa. Ik wil eigenlijk al heel lang de Alternatieve Elfstedentocht schaatsen. En nu ga ik het gewoon doen! Lukas heeft het overleefd, dat gun je ieder kind.
