Het verhaal van Jade
Jade Kops (17) krijgt op 14-jarige leeftijd, op 2 juli 2021, de diagnose kinderkanker. Een rhabdomyosarcoom in haar keel. Met andere woorden: een grote tumor van haar keel tot aan haar oor. Na een intensief traject van 1,5 jaar behandeling krijgt Jade op 9 januari 2023 de bloemenkraal. Dan denkt ze dat ze klaar is met haar behandeling. Nog geen dag later blijkt uit een scan dat de tumor weer terug is. In september 2024 krijgt ze het verdrietige nieuws dat ze niet meer kan genezen.
Je hebt kanker
“Je hebt kanker, Jade.” Toen ik dit drie jaar geleden te horen kreeg, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. De diagnose rhabdomyosarcoom, een heel zeldzame vorm van kanker, zette mijn leven helemaal op zijn kop. Ik was een 14-jarig meisje. Ik had nog zoveel dromen en wensen, net als elk meisje van die leeftijd. Nu ben ik 17 jaar, 672 chemogiften, 66 bestralingen en twee operaties verder. Eind augustus heb ik het bericht van mijn oncoloog gekregen, wat niemand wil krijgen: “Sorry Jade, ik heb heel slecht nieuws. Je tumor is gegroeid, ondanks de behandelingen. Je kan niet meer beter worden.”
Een onmenselijk bericht wat niet te verwerken en te accepteren valt. Ik ben verslagen, bang en heel erg verdrietig. Alle ellende van al die behandelingen is voor niks geweest. Ik ben één van die vijf kinderen die doodgaat aan die vreselijke ziekte, het voelt zo oneerlijk.
De afgelopen drie jaar stonden voor mij vooral in het teken van angst, verdriet, pijn, onzekerheid en ellende. Dit wil ik lotgenootjes in de toekomst zoveel mogelijk besparen. Ik voelde me zo machteloos toen ik alle kinderen met kale koppies, sondes en infuuspalen in de gang van het Prinses Máxima centrum zag. Omdat ik me nog zo goed en sterk voelde, was het niet te beseffen dat je een gesprek hebt over het einde van je leven. Daar zat ik dan: tegenover mijn oncoloog, verpleegkundig specialist en een arts. Met tranen over mijn wangen luisterde ik naar moeilijke vragen. Zoals “op welke locatie wil je overlijden?”, “wat vind je van euthanasie?”, “wat is jouw grens en kwaliteit van leven?”. Dat ik deze gesprekken moet voeren op 17-jarige leeftijd, breekt mijn hart in heel veel stukjes. Mentaal was ik kapot.
Ik wil mijn steentje bijdragen voor lotgenootjes, ik wil een verschil maken. Voor mij is er geen kans meer op genezing, mijn leven houdt op, maar ik wil alle andere kinderen die kanker krijgen, hoop geven. Mijn grootste wens is nu nog dat zoveel mogelijk kinderen die kanker krijgen zullen genezen. Dat is alles wat ik nu nog wil. Dat kan alleen als artsen en onderzoekers meer onderzoek kunnen doen, onderzoek is echt het enige wat kan helpen. Ik heb nog één wens: Helpt u mij mee zoveel mogelijk geld in te zamelen voor onderzoek? Ik wil zo graag dat alle kinderen met kanker genezen en dat ze niet hoeven mee te maken wat ik nu meemaak, dat is mijn laatste droom!